Ik ken Marc Didden een beetje. We hadden ooit een professionele relatie, toen we allebei nog voor de Vlaamse televisie werkten. We zijn ook allebei liefhebbers van Brussel, waardoor we mekaar wel eens tegen het lijf lopen als ik in onze Belgische hoofdstad ben. Dan praten we even bij over het leven, of gaan we eten bij De Vismet. Filip en ik durven onszelf nu zelfs een vriend van Marc en Denise te noemen.
We zien mekaar tegenwoordig net iets minder, wat een goeie reden was om in de Dansaert-boekhandel Passa Porta zijn laatste bundel met colums “Diddy Wah Diddy” aan te schaffen. Ik koop de Humo al in geen decennia meer dus is dit een goeie gelegenheid om zijn selectie columns 2019-2024 te lezen.
Ik heb meermaals luidop zitten lachen. Op de Eurostar, op de divan in Brussel, op kantoor in Genève, … in die mate dat mijn buren vreemd opkeken. Maar dat lachen deed me deugd. Marc steekt de draak met God en Klein Pierke maar vooral met zichzelf.
Marc heeft een gevoel voor taal en die is scherp net als zijn humor. Als geen ander kan hij de zaken observeren en er de nodige draai aan geven. Zelfs wanneer weer één van zijn vrienden of voorbeelden deze aardbol verlaat.
Ik weet niet of een stad zijn eigen dichters nodig heeft. Maar geschiedschrijvers zijn er meer dan ooit nodig. Het gaat vandaag niet zo goed met de financiën van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, maar Marc Didden een loon uitbetalen om het reilen en zeilen in dat gewest te documenteren zou een meer dan een goeie return on investment zijn. Zoniet, crowdfunding!
JEAN PHILIP DE TENDER 
Plaats een reactie