JEAN PHILIP DE TENDER

Woody Allen mag dan wel de karikatuur zijn, het is algemeen geweten dat bijna iedereen in de VS naar een zieleknijper gaat. Ik vond het een paar jaar geleden nog onvoorstelbaar dat zoveel Amerikanen er nood aan hadden. We doen dat dan gewoonlijk af als ‘typisch Amerikaans’.

Vandaag is het bij ons niet anders. Steeds meer mensen uit mijn omgeving uiten zich. Koppels die in een dip(je) zitten gaan naar een relatietherapeut, managers krijgen een coach toegewezen en wie even wil stilstaan bij zijn leven gaat naar een psycholoog. Ik vind dat een goeie zaak. En vermits veel mensen daar durven voor uitkomen, is het ook veel minder een taboe. We hebben het recht dat het even wat minder met ons gaat of dat die relatie even uit evenwicht is. Such is life, toch ?

Een goeie zaak, maar toch is maakbaarheid eindig. Ik zeg wel eens smalend dat iedereen een handleiding heeft. En als buitenstaander is het handig als je die gids bij de hand hebt. Maar het is vreemd om effectief je eigen handleiding te krijgen. Een manager wordt doorgelicht en krijgt een competentieprofiel. Je communiceert uitstekend volgens je baas, maar je collega’s zijn het daar niet mee eens; je meent perfect te kunnen delegeren maar je medewerkers vinden dat je niet loslaat; … Het staat er zwart op wit in grafiekjes gegoten. Die therapeut, coach en psycholoog houden je een spiegel voor en dwingen je naar jezelf te kijken. Daar kun je veel uit leren. Maar soms moeten we toleren dat we niet perfect zijn.

We kunnen tenslotte niet allemaal Bree Van de Kamp zijn.