JEAN PHILIP DE TENDER

Ik was hem bijna vergeten. De poedel. Ik durf wedden dat wie jonger is dan twintig amper zo'n dier heeft gezien, laat staan er één in huis heeft.

Het beest zat bij mij intussen ook diep in mijn onderbewuste verdrongen. Tot ik gisteren die dame tegenkwam. Dit is de context : laatste dag van onze reis, dus profiteren we nog net voor onze vlucht van een lekker hapje. We vinden een uitnodigende brasserie Rue57. De kaart biedt een vreemde mix van Franse burgerkeuken over salades tot sushi, die tegenwoordig overal op de kaart staan. Soit, om maar te zeggen dat ik naast een tafeltje met vier kwebbelende dames zat. Eén van hen trok de aandacht. Neen, ze had geen poedel bij zich maar haar kapsel deed me voortdurend aan poedels denken. Twee flappen krullend haar opzij en één flap vooraan. Ze keek me een paar keer diep in de ogen. Triestig, zoals een poedel dat ook zo goed kan spelen. Ik hoop maar dat ze mijn gedachten niet kon lezen.

Sindsdien maak ik me ernstig zorgen over de soort. Wat is er mee gebeurd ? Hebben ze plaats moeten ruimen voor een nieuwe soort ? Dit kan toch niet ! Ik haal me morgen een poedel in huis. De poes Casper zal er moeten mee leren leven. Ikzelf ook.