Tien jaar geleden rond deze periode zat ik in Californië. Op vraag van vriendin A had ik twee kilogram chocolade meegesleurd ten behoeve van de Amerikaanse medemens. Eenmaal in San Francisco belde ik het desbetreffende nummer van de Amerikaan en maakten we een afspraak voor de overdracht. Dat gebeurde ergens op de hoek van een louche straat. Maar meteen dikke fun. Nobele onbekenden, maar of we de dag nadien meegingen naar een feestje. Ik zei niet neen.
’s Anderendaags werden we op diezelfde hoek opgepikt en ontvoerd naar een buitenwijk van Frisco. Leuke flat ergens op de buiten met een mix van 70/ 30 gay/hetero. Het leek wel een plaatje uit de film. Op de achtergrond muziek die me toen nog onbekend in de oren klonk. Eenmaal thuis kon ik het definiëren als ‘Sodade’ van Cesaria Evora.
Cesaria – intussen een pak bekender en een stuk minder mobiel – was afgelopen vrijdag te gast op het Blue Note festival in Gent. Dus vond ik het leuk om met diezelfde vriendin A en een tweede vriendin B naar het concert te gaan. Gezellig kletsen én roddelen over de kids, de mannen en het werk. Zo’n conversatie spiraalt van het ene onderwerp naar het andere.
Tussen al dat geklets van die vriendinnen en het geblaat van Cesaria door, dwaalde m’n aandacht af. Eenmaal terug geland in de conversatie van die dames ging het plots over het comfort van ‘irena’.
Irena ?
– Neen, Mirena
Euh ?
Ik kan je verklappen, een duurtijd van vijf jaar. Maar verdomd een veel te grote doos wanneer je de apotheker verlaat !
En dat ik op een volgende vergadering maar eens het woord ‘mirena’ moest laten vallen en de reacties afwachten. Wie deze week met mij nog in vergadering zit, weze gewaarschuwd.
Ps1. Géén plaatje bij deze post.
Ps2. Mannen, als je het hoort donderden in Keulen. Google heeft beslist een antwoord.
JEAN PHILIP DE TENDER 
Geef een reactie