Ik beschouw mezelf als een man-van-de-wereld. Als iemand die professioneel en privé best wat watertjes doorzwom. Geen issues, geen taboes. What you see is what you get. Tell me and I’m all ear. Respect ! Er is een reden waarom ik vind dat Eén een Doodgraag leven of Voorbij de grens moet maken.
En toch, niet alles gaat even vlot over de tong. Zowat een jaar geleden vertelde een vriend me dat hij seropositief was. Dat moest tussen ons even duidelijk gemaakt worden en van de baan worden geschoven. Zeker zijn dat dit niets aan onze band zou veranderen. Uiteraard niet, nog betere vrienden. Blij dat je me in vertrouwen neemt.
En toch, het duurde tot vorige week vooraleer ik hem durfde uitvragen. Of hij zich dan soms fysiek of psychisch slecht voelde ? Wie had hem besmet ? Had hij anderen besmet ? Hoe contacteerden ze mekaar daarover ? Medicijnen ? Hoe vaak bij de dokter ? Vriendjes ? Sex ? Wij ? …
Hoedanook, stante pede de afspraak gemaakt dat ik v oortaan alles mocht vragen.
Het bewijst dat taboes blijven bestaan. En aan dit taboe wil ik iets doen.
Geef een reactie