JEAN PHILIP DE TENDER

Het leven is hollen. Het leven is een rush. Eigenlijk vind ik dat wel leuk. En toch heb ik graag dat bedrijven die rush van me begrijpen. Een Delhaize doet dat. Een VISA doet dat. Een Electrabel weigert dat in te zien.

Mijn bank ligt al een tijdje overhoop met Electrabel. Domiciliering dubbel geboekt waardoor er uiteindelijk niks betaald wordt. Dus gebeurt de betaling weer manueel en dan dreig je dat wel eens over het hoofd te zien. Ik begrijp dat je daarvoor een aanmaning krijgt. De computer stelt dan vast dat je te laat bent met betalen en print automatisch een briefje. Een aanmaningsbrief. In de kleine letters zegt Electrabel dat ze daarvoor 12,39 euro mogen aanrekenen om dat briefje te sturen. In werkelijkheid rekenen ze een volle 18 euro aan. Dat is een dubbele lunch in doorsnee restaurant, een goed boek of twee flessen van de betere wijn. 18 euro !

Ik belde vanmorgen misnoegd met de klantendienst waar een vriendelijke dame me te woord stond. Ik had met haar te doen. Leg haar uit dat ik de factuur betaalde, maar weiger die 18 euro te betalen. Of ze even kon overleggen en me in wachtmuziek kon zetten ? Na overleg – met haar dienstchef, neem ik aan – liet ze weten dat ze die kosten niet kon kwijtschelden. En of ze de vervaldatum van mijn contract kende, vroeg ik haar. Dat wist ze. Maar om me op te zeggen, moest ze me doorverwijzen naar een collega. Dat deed ze niet, wel stuurde ze me terug naar het startmenu. Aan vriendelijk dame nummer twee – ook met haar had ik te doen – liet ik weten dat ik om bovenvermelde reden onze samenwerking zou opzeggen. Ze nam daar beleefd nota van. Toch hoorde ik in haar stem enige ontgoocheling.

Hoeveel kansen heb ik Electrabel gegeven om klant te blijven ? Hoeveel kansen hebben ze gegrepen ? …

Nuon, here I come.