Dansaertvlaming, ik heb dat woord nooit goed begrepen. Ik ben afkomstig van de kust, maar woon intussen al ruim twintig jaar in Brussel. Ik beschouw mezelf ook als een Brusselaar. Ik spreek hier een mix aan talen en voel me daar goed bij. Communiceren is belangrijker dan het instrument aan zich. Eerst Brusselaar, dan Europeaan en dan een Vlaams sprekende Belg. Maar eigenlijk is dat niet relevant, want je kan me in tal van andere vakjes opdelen. Single malt liefhebber, om er maar één te noemen.
Die Vlamingen in de buurt van de Dansaertsraat hebben de buurt veel goed gedaan. No doubt. Wie hen de naam Dansaertvlaming opspelde is me niet duidelijk. Ergens had ik het gevoel dat die naam wat negatief beladen is. Is dat de reden waarom Johan Reyniers en Thierry Lewyllie een fotoroman over de straat lanceerden ?
Wat New York is voor Sex and the City, dat is Brussel voor Dansaertstraat, een fotoroman van Johan Reyniers en Thierry Lewyllie.
Een tiental hoofdpersonages en evenveel nevenpersonages struinen een jaar lang door de stad. Ze hebben hier hun bestemming gevonden of zijn toevallige passanten. U kan ze feuilletongewijs volgen in vijf afleveringen en evenveel seizoenen : zomer, herfst, winter, lente en opnieuw zomer.
In Dansaertstraat wordt de klassieke fotonovela gekruist met het populaire stripverhaal, met televisieseries, docusoaps en reality-tv. Het is een verhaal van mensen en dingen maar tegelijk een documentatie van hoe Brussel vandaag is. Misschien is de stad zelf wel het belangrijkste personage.
De Dansaertvlaming die met zichzelf kokketeert, dat kan niet goed zijn.
JEAN PHILIP DE TENDER 
Geef een reactie