Ik was de afgelopen twee weken vijf keer op restaurant en ik ben drie keer een bloemenverkoopster tegengekomen. Ik was verrast. Was in de waan dat dit soort job uit het stadsbeeld verdwenen was. Ik was één keer op stap met een man, één keer met een gemengd gezelschap en één keer met een vrouw. En drie keer voelde ik me schuldig, want ik was in de samenstelling ‘de man van’ of ‘de baas van’ of ‘de elegante heer’.
Schuldgevoel, daar draait dit soort business nu eenmaal op. Ben ik wel correct als ik die drie of vijf euro (onderhandelbaar) niet op tafel leg ? Ik moet kiezen tussen vijf euro kwijt zijn of door het leven te gaan als een gierigaard.. Bovendien creëer je met die paar euro heel veel goodwill bij die andere. ‘En weet je, hij kocht zelfs een bloemetje voor me !’.
Ik wist dat angsten goed verkopen. Dat sterretje in de voorruit van je wagen (niet groter dan een euro) kan je maar beter herstellen, want … want … Nu besef ik dat schuldgevoel ook een grote omzet creëert.
JEAN PHILIP DE TENDER 
Geef een reactie