In de jaren ’90 riep de beroemde Amerikaanse architectuurcriticus Richard S. Levine het Italiaanse Todi uit tot meest duurzame stad omwille van de urbanistische verhoudingen en het feit dat de stad zich gedurende haar geschiedenis steeds heeft heruitgevonden. Daarop bombardeerde de Italiaanse pers Todi meteen als “la città piu vivibile del mondo”.
Ik kwam tijdens m’n vakantie in Todi terecht. Levine wist goed waarover hij het had. Drie muren (een middeleeuwse, een Romeinse en een Etruskische) beschermen het centraal gelegen Piazza del Popolo, een van de meest pittoreske pleinen van Italië. Dat vele regisseurs deze plek als filmdecor gebruikten hoeft niet te verbazen.
Maar ik was er vooral omdat buiten de muren de schitterende renaissancekerk Santa Maria della Consolazione staat, één van de belangrijkste bouwwerken van Umbrië. De kerk wordt aan Donato Bramante toegeschreven. Hij was de Richard Meier van zijn tijd. In deze kerk is de kiem aanwezig van de Sint-Pietersbasiliek in Rome: een geheel volgens de renaissanceprincipes ontworpen centraalbouw, afgedekt door een geweldige koepel. Het gebruik van eenvoudige volumes zorgt ervoor dat het interieur helder is en onmiddellijk te bevatten. Architectuur op mensenmaat dus. De architecten van de renaissance waren er ontzettend bedreven in.
Tijdens dezelfde vakantie was ik ook in Rome en bezocht er de Romeinse Ara Pacis Augustae en zijn nieuwe behuizing, ontworpen door de visionaire architect Richard Meier. Ook hier een duidelijk gestructureerde en geordende ruimte en overvloedig invallend buitenlicht. Het is een van de zeldzame voorbeelden van moderne architectuur in Rome en bij de Romeinen dus zeer omstreden. 500 jaar geleden was het ontwerp van de Santa Maria in Todi even vernieuwend en gecontesteerd. De geschiedenis herhaalt zich. Ook die van de architectuur.
JEAN PHILIP DE TENDER 
Geef een reactie