JEAN PHILIP DE TENDER

Ik woon intussen meer dan twintig jaar in Brussel. Het Bruxelles van toen was helemaal anders dan het Brussel(s) van vandaag. De hele Dansaert-wijk was van geen betekenis. Et le mercredi le Place du Chatelain était vide.

Eén van de opvallendste Brussels figuren uit die tijd was Elvis Pompilio. Extravagant gekleed, met een schare aanhangers, creatief en ondernemend. Voor de etalages van zijn hoedenwinkel deed je een ommetje.

Een stad heeft zo’n figuren nodig. Vandaag lopen er in (groot)steden als Brussel en Antwerpen meer van dat soort vogels rond. Het bewijst de stelling van Richard Florida dat om te gedijen een stad z’n creative class nodig heeft.

Ga op woensdagavond naar markt op het Kasteelplein van Elsene of op een donderdagavond naar de after work shopping in de Dansaert-wijk en je zal merken dat deze stad leeft.

De biografie van Elvis Pompilio “Vie privée”, geschreven door Jean-Paul Masse de Rouch, ancien haut fonctionnaire international, journaliste et romancier, complice d’Elvis depuis près d’un quart de siècle, bevestigde nog een paar andere zaken.

Onder andere dat ijdelheid fundamenteel een kwaliteit is als je creative class wil zijn.

MTV me consacra toute une émission – d’ailleurs, MTV m’a toujours été fidèle. Et puis, je commençai à acheter des magazines, enfin ceux dans lesquels on parlait de moi. Je n’ai jamais pu envisager d’en acheter un d’ou j’étais absent.

Donna Karan voulait que je m’occupe de la totalité de sa collection de chapeaux. Elle désirait néanmoins que cela reste sous son nom, ce à quoi je me refusai, malgré ses supplications. Quand bien même nous eussions parlé de milliers de chapeaux – chose importante pour moi à l’époque – et quand bien même elle s’était engagée à faire connaître notre collaboration à la Presse, je restait ferme : tout chapeau sortant de mon imagination devait s’appeler un “Pompilio”.