JEAN PHILIP DE TENDER

Ik ben meestal mijn eigen taxichauffeur. Ik bepaal de muziek, de bestemming en de route. En of ik onderweg nog ergens stop. In de supermarkt bijvoorbeeld. Maar het gips maakt me even afhankelijk van anderen. Dus elke morgen en avond word ik opgehaald door een chauffeur (nog geen chauffeuse gehad) van Autolux. Ik heb er al ruim 20 ritten opzitten en ik heb een mix aan auto’s en bestuurders meegemaakt. Van dikke Mercedessen met zwart lederen zetels tot half zo’n grote varianten met een duffe stoffen bekleding. Van Brusseleirs in hart en nieren tot hoe langer hoe meer nieuwe Belgen.

Het boeken gebeurt volgens een vaste procedure. Ik bel, de centrale herkent mijn nummer, weet dat monsieur in het gips zit, dat de rit van of naar Koekelberg en van of naar VRT Meiser gebeurt. En dat de wagen mag binnenrijden tot aan de passerelle en dat de wachtpost zal verwittigd zijn.

Keer op keer is het uitkijken naar wie me komt ophalen. Ik heb intussen geleerd dat diegenen die de deur voor me opendoen (want het is een gesukkel) de grootste babbelaars zijn. Steevast één onderwerp : de politiek. Steevast verloopt de conversatie in het Frans. En we vinden dat toch maar niks, al dat gedoe.

Mijn chauffeur vandaag begon er ook al over. En dat hij gisteren een minister Philippe moest ophalen. Dat het Philippe Muyters was, zei hij. En dat hij niet pleitte voor séparation maar voor évolution. Wat deed Muyters in een taxi dacht ik. Besparingen ?

Ik ga ze  binnen een paar weken missen die taxichauffeurs. En nu besef ik wat het surplus is om een chauffeur te hebben. Daarom : ik ben op zoek naar jobstudent die me af en toe privé kan voeren. Als ik privé in het gips zit, of naar een feestje moet. Eerstvolgende opdracht : zaterdag 2 oktober van Koekelberg naar Maastricht, zondag 3 oktober de weg terug.