JEAN PHILIP DE TENDER

Ik trof in de bibliotheek van Gust een intrigerend boek aan : “Party of one. The Loners’ Manifesto” van Anneli Rufus. Ik probeer de laatste tijd wat meer af te wijken van mijn platgetreden boekenpaden en dit was een uitnodiging.

Isaac Newton, Michelangelo, Anne Rice, Barry Bond, Haruki Murakami. They and countless others belong to a subculture that will never join hands, a group whose voices will never form a chorus. They are loners – and they have at least one thing in common : they keep to themselves. And they like it that way. – Achterflap.

Een boeiend boek. Maar waar gaat het over. De titel vertalen is al niet evident. Een groep van één is een stuk banaler dan party of one. En eenzaat, enkeling of individu hebben in tegenstelling tot het Engelse loner in zich een negatieve connotatie. Op Twitter werden me een aantal voorstellen gedaan. Einzelgänger lijkt me het best de lading te dekking al heeft dat woord dan weer iets tegendraads in zich.

Volgens Rufus is een loner iemand die genoeg heeft aan zijn of haar eigen gezelschap en zich daar het best bij voelt. Ze exploreert in haar boek een aantal domeinen (kunst, literatuur, reclame, religie, misdaad, …) waar eenzaten meer dan gemiddeld vertegenwoordigd zijn. En ze duikt in hun leefwereld (jeugd, kledij, relaties, sex, woonplaats, …). De lezers van deze blog zullen het graag lezen maar creatievelingen hebben een aanleg om eenzaat te zijn. Net daarom presteren ze zo sterk. Ze houden hun focus scherp.

Ik heb loners altijd beschouwd als losers. Amper één letter verschil. Maar het boek deed me inzien dat de wereld er vol van loopt. ’t Is niet dat ze sociaal gestoord zijn. Integendeel, ze zijn perfect gewapend om mee te draaien in deze wereld, maar het geluk halen ze uit hun eigen momenten. En ik moet toegeven, bijwijlen ben ik zelf een loner. Als ik – net als nu – in mijn cocon zit en met wat muziek op de achtergrond geniet van het schrijven.

Rufus deelt de wereld in in loners en non-loners.  Ik ben het daar niet mee eens. Ben er wel van overtuigd dat we in meerdere of mindere mate loner zijn. Zoals er sommigen zijn die alleen maar met zichzelf willen zijn, zijn er anderen die bij momenten erg genieten van hun eigen gezelschap.

Laat dit een pleidooi zijn om die loners te respecteren. Want vandaag is de maatschappij nog anders geörienteerd : For fear of raising little killers, parents persuade little loners to play football.