Dood aan alle columns !, schrijft columnist Marc Didden.
Ik leerde Marc een jaar of zes geleden kennen. We hadden lunch in restaurant Le Mess met onder meer Frank Van Passel. Dat was de definitieve start van de televisiereeks De smaak van de Keyser. Marc is de scenarist. Sindsdien kom ik Marc bewuster tegen op premières. En Marc houdt me op de hoogte van zijn nieuwste scenarioplannen. Red Star Line is what’s on his mind now.
Maar sindsdien gaan we ook een keer of twee per jaar samen op restaurant. Dan hebben we geen agenda behalve bijpraten. En Marc praat graag. En ik luister graag.
Marc heeft iets van een Homo Universalis. Die zien alles, en die weten alles. Ik benijd zo’n mensen.
Afgelopen week waren Marc & Denise, Jean Luc & Mie bij ons thuis te gast. En hij had zijn nieuwste boek “Het verdriet van de mediawatcher” als geschenk voor ons mee.
Sindsdien zit ik volop ik zijn columns. Ik moet toegeven, Marc, in de krant leest dat niet altijd zo vlot. Twintig minuten in de ochtend voor mijn eerste meeting begint en dan wil zo’n column er niet altijd in. Het boek is als een missaal, met een echt lintje. Dat geeft die columns iets sacraals.
Een collega van me was op de voorstelling van het boek in Passa Porta. Dat het even schrikken was, zei hij. Dat de columnist sommigen écht niet spaart.
Ik heb intussen alle columns van 2008 gelezen. Heb 2009 en 2010 nog te gaan. En ik beken : Marc is een zeer aimabel man, maar grof gebekt. Correctie, scherp gebekt. Zo moesten er meer zijn.
JEAN PHILIP DE TENDER 
Geef een reactie