JEAN PHILIP DE TENDER

Op kantoor, wanneer we (programma)voorstellen bespreken met de staf, ontleden we zo’n ideeën tot op het bot. Wat zijn de sterktes-zwaktes-gevaren-opportuniteiten ? Past het binnen de strategie van Eén ? Is er ruimte voor in het schema ? Wat mag het kosten ? …
Gelukkig zijn we het binnen de staf niet altijd met mekaar eens. Dat zet de discussie helder. Maar soms zitten we in een impasse. Meestal gaat het dan om één iemand die lijnrecht tegenover de rest van de groep staat. Ik heb een standaard-aanpak om daar uit te geraken. Dan vraag ik die ene tegendraadse of zij / hij bereid is om door het vuur te gaan om het idee te verdedigen. Of die m.a.w. wil sterven voor het idee. Als die ja antwoordt, dan hebben we met de groep ook een standaard reactie : “OK, dan gaan we met het idee naar de volgende fase en we parkeren alle opmerkingen.”
Ik lees momenteel “Damn good advice (for people with talent !)” van George Lois – in een volgende blogpost meer daarover – en kreeg bevestiging van mijn aanpak.

If all else fails, threaten to commit suicide.

At Doyle Dane Bernbach in 1959, I created a Passover subway poster for Goodman’s Matzos. My headline was in Hebrew with two universally understood words (at least in New York), Kosher for Passover, and under it a gigantic matzo. When the account man came back with a resounding no from the client, I went to my boss, Bill Bernbach, and insisted he make an appointment with Goodman’s honcho, an Old Testament, bushy-eyebrowed tyrant, a master kvetch. The matzos maven yawned as I opened with a passionate pitch. When I unfurled my poster, he muttered, “I dun like it”. I disregarded him and pressed forwards, selling my guts out. The tyrant tapped the desk for silence as one, then two, then three of his staff registered support for the powerful Hebrew headline. “No, no. I dun like it !”, he said. I had to make a final move – so I walked up to an open casement window. As I began to climb through the window, he shouted after me, “You going somewhere ? He and his staff gasped at me as if I was some kind of meshuggerner, poised on the outer ledge three floors above the pavement. I gripped the vertical window support with my left hand, and screamed from the ledge at the top of my lungs, “You make the matzo, I’ll make the ads !” “Stop, stop”, said the old man, frantically. “Ve’ll run it.” I climbed back into the room and thanked the patriarch for the nice way he received my work. As I was leaving, he shouted after me, “Young man, if you ever qvit advertising, you got yourself ah job as ah matzos salesman !”