Ik zat een paar dagen in het buitenland. In een zonnig oord waar het die paar dagen vooral regende. En voor het eerst sinds lang in een resort hotel met alleen maar zonnekloppers. Veel leuke gesprekken gehad over de programma’s van Eén en Thuis in het bijzonder.
Tientallen, honderden foto’s werden er genomen en ik deed dat ook. Of beter : ik doe dat. Permanent mijn slices of life vastleggen.
Terug op de kamer vroeg ik me af, wat die mensen eigenlijk doen met al die foto’s. En zie, de volgende paar uren hield ik me zoet met bladeren door mijn eigen foto’s. Om de één of andere reden ben ik blijven hangen bij drie foto’s die we op een reis met Geert & Geert genomen hadden. We schrijven, Venetië zomer 1995.
Een vreemde foto. Allicht de vreemdste in de hele collectie. Ik doe niet zo vaak zot maar om de één of andere reden straalde het geluk zo op ons af dat ik wel zot moest doen. Zeven jaar later intussen en vaststellen dat we (te) dik waren. Ik ben intussen tien kilogram afgevallen. Filip meer dan dubbel zoveel. Vreemd dat we dat toen blijkbaar niet beseften.
Deze kerel was gespierd. Het lijkt wel een foto zo uit een één of andere hustler-kalender gescheurd. Maar neen, hij was gewoon verkoper in de bescheiden ijzerwinkel van zijn vader. Jaren later zijn we nog eens binnengestapt in de zaak. De spieren waren weg, net als de schoonheid.
Deze affiche veranderde mijn leven. Daar is mijn rechterbrein losgescheurd van mijn linker. Meer uitleg hoeft dat niet.
Wat een foto al niet vertelt …
JEAN PHILIP DE TENDER 
Geef een reactie