The atmosphere is introspective, it speaks of solitude and taciturnity, of passivity and impotence, of waiting time. The protagonists of these stories are unconnected, isolated or secluded in themselves. They do not seem to await anything extraordinary, perhaps another moment exactly like the one they have just lived. There are no expectations, only some kind of passive serenity, of frozen time in cold, pallid, and polished interiors.
El Pais Semanal / Alberto Martin
Erwin Olaf is me bekend van zijn homo-erotisch werk begin de jaren 80. Een aantal van zijn foto’s werden als zwart-wit postkaartje verkocht bij de betere boekhandel. Sindsdien heb ik zijn werk niet meer gevolgd. Tot ik vorige week zijn nieuwste boek “Own” cadeau kreeg en me weer helemaal in zijn werk verdiep.
Zijn foto’s raken me. Het zijn stuk voor stuk momentopnames uit een ruimer verhaal. Met een realiteit en een waarheid net voor en net na de klik van de fotograaf. De still capteert als geen ander het verhaal. Wellicht net daarom doet het me sterk denken aan de schilderijen van Edward Hopper.
Tip voor de eindejaarsgeschenken.
Erwin Olaf, “Own”, Lido, 2012.
Edward Hopper, tot 28 januari 2013 in Grand Palais, Parijs.
JEAN PHILIP DE TENDER 
Geef een reactie