Ik kom op mijn professioneel parcours veel mensen tegen. Van diverse pluimage. Die tientallen, honderden contacten maken deel uit van het brede netwerk dat op Eén mooie verhalen vertelt. Marc Didden is er zo één van. We leerden mekaar beter kennen tijdens de reeks “De Smaak van de De Keyser”. Eén van de prijzen, die hij samen met Stef Wouters, ermee won ergens in Azië bracht ons zelfs in de keuken van de Comme chez Soi. De eerste, en voorlopig enige keer dat ik er mocht komen.
Sommige van die mensen die ik tegenkom op mijn professioneel parcours kom ik ook wel eens op andere plaatsen tegen. Vaak weet ik dan niet meer vanwaar we mekaar kennen. Gezichten associeer je altijd met een bepaalde context. Kom je boekhouder naakt tegen in de sauna en je kan hem niet meer plaatsen. Die wegen hors parcours kunnen talrijk zijn, en Brussel is er zo één van. Marc en ik, we delen een passie voor Brussel en dan botsen we wel eens tegen mekaar, ergens in zijn Dansaert-wijk.
Omdat Marc en Denise een fijn koppel zijn, zitten ze ook wel eens met andere gasten aan onze dis. Ik zou een verhaal kunnen vertellen van een (te) koude wilde patrijs maar dat laat ik aan Marc over.
Soms kom ik mezelf wel eens tegen in wat ik schrijf, maar dat schrap ik dan heel gauw.Hugo Claus, geïnterviewd door Marc Didden voor Humo, 1980
Ik lees Marc graag. Omdat ik hem een fijne mens vind. Wijs, erudiet en menselijk. Een verteller. Meer nog dan om het sujet lees ik zijn boeken omwille van hem. Ik heb een stuk of wat boek van Hugo Claus gelezen. Niet eens verplicht werk. “Het jaar van de kreeft”, “De Verwondering”, … en vast nog wat. Het werk van Claus heeft me gegrepen, maar het verstomde me niet. Als ik nu “Hugo Claus. Een hommage” van Marc Didden lees, dan is dat eerder om Marc, dan omwille van de heer Claus.
Het boekje ligt hier naast me. Hij had het in de bus gegooid, onderweg naar UZ Jette. En ik heb mijn vingers weer kunnen aflikken. Vooraan schreef hij :
“Van Marc. Voor : Jean-Philip en Filip. Lees mij, maar lees vooral Claus. 11/03/13. (krabbel)“
Ik kom mezelf vaak tegen in wat ik schrijf. En ik schrijf graag ’s nachts. Een gevaarlijk moment omdat je dan pijnlijk dicht bij je ware ik komt. Maar dat schrappen, neen ! Waarom zou ik een schrijver moeten zijn en niet mezelf ?
“Hugo Claus. Een hommage”, Marc Didden, De Bezige Bij, Antwerpen, 2013.
JEAN PHILIP DE TENDER 
Geef een reactie