Tijdens een recente trip naar Parijs hebben we in de Fondation Cartier de tentoonstelling van Ron Mueck bezocht. Voor wie zich rept, nog tot eind oktober. Een zeer kleine tentoonstelling, maar ze heeft sporen bij me nagelaten. Vandaag uitgebreid de catalogus bekeken én gelezen.
Ron Mueck is God. Hij creëert mensen naar zijn evenbeeld. Hij maakt ze groter en kleiner, maar vooral levensecht. Hoewel ieder beeld zijn eigen bewaker heeft en er duidelijk is afgebakend welke lijn je niet mag overschrijden, je hebt zin om de beelden met een vergrootglas te bekijken. Zoals je echte mensen, zelfs je eigen lief niet durft te besnuffelen, wil je dit hier wel doen. Dat ene haartje, de plooi in een huid, de blik in het oog, … het is alsof je een wetsdokter wordt.
Die God Ron Mueck creëert meestal individuen. Mensen die verzinken in eenzaamheid. Alsof de tijd even stilstaat en ze die momentopname evalueren. Figuren die in zichzelf gekeerd zijn. Zelden zie ik ooit maar een glimp van geluk. De beelden die me het meest ontroerden zijn evenwel de beelden van duo’s. Couple under an umbrella, een leven samen en dan samen dat leven overschouwen onder een parasol op het strand. Of Young couple. Een jong, gelukkig koppel. Tot je aan de achterkant van het beeld merkt dat ze mekaar niet omarmen, maar dat hij haar in zijn greep heeft. Haar in bedwang houdt. Waarom ?
Ron Mueck, Fondation pour l’art contemporain, Paris, 2013.
JEAN PHILIP DE TENDER 
Geef een reactie