JEAN PHILIP DE TENDER

Het zijn een paar krabbels op een vlucht tussen Genève en Frankfurt, vooraleer ik daar op een vlucht richting Brussel stap. Frankfurt … Is het een toeval dat ik uitgerekend nu David Leavitt’s “The two hotel Francforts” lees ? Het moest een directe vlucht zijn tussen Genève en Brussel maar omdat de piloten van Brussels Airlines staken, heb ik het zekere voor het onzekere genomen en omgeboekt. Lufthansa – ofwel Duitse efficiëntie – overvalt me. Zelfs op een korte vlucht krijg je hier een broodje en een drankje. Een smaakvol biertje of een goed glas wijn. Beter iedereen sowieso iets geven, moeten die Duitsers gedacht hebben, eerder dan dat hele gedoe met portemonnee of kredietkaart. Superefficiëntie, noem ik dat.

Achteraf bleek dat omboeken niet nodig, want die Brusselse piloten hadden hun staking gestaakt. Maar ik zit graag op deze twee vluchten want anders had ik deze “krabbel” offline via Evernote niet gepleegd.

Dat ik de laatste maanden veel geleerd heb, denk ik bij mezelf. Neen, niet één of andere cursus gevolgd … maar about the way life treats you. Ik zou niet weten hoe ik het in het Nederlands moet zeggen met de nuances zoals het Engels die zo subtiel legt : hoe het leven je behandelt ? wat het leven je geeft ? wat je van het leven maakt ? …

Ik zie sommigen rond me ouder worden en dat vergaat de ene al beter dan de andere. Hoe jong en krachtig ze ook blijven of willen blijven, ze komen in een tunnel terecht die steeds smaller wordt. Ik ben niet gelovig, maar ik kan me inleven in het idee dat er aan het eind van de tunnel licht is. Dat het smaller-wordende-vizier plots weer een brede horizon wordt.

Ik zie sommigen rond me ziek worden. Ernstig ziek. Soms gebeurt dat met de knip van een vinger. Van de ene dag op de andere. Sommigen slaan zich erdoor en worden helemaal de oude. Anderen worden dat nooit meer. Met pijn in het hart goeie vrienden en kennissen moeten “afgeven”.

Bij gelegenheid durf ik wel eens brompotten. Omdat iets niet verloopt zoals ik het wil. Of had gewenst. Omdat ik soms op een andere snelweg beland ben, dan diegene die ik wilde nemen.  “Sommige vrienden en collega’s ken je zo goed”, zei Steve, “dat je aan een kleine beweging hun stemming kan aflezen”. Hij leest me, dacht ik bij mezelf.

Maar als ik straks mijn ogen voor de zoveelste keer sluit, lepeltje-lepeltje, dan kan ik niet anders dan voluit zeggen, life treats me very well so far.

Genoteerd, 19.11.2013, ergens boven Duitsland.