Telkens ik in een mediterraan land kom, sta ik versteld van het ondernemerschap. Het lijkt wel of iedereen een zelfstandig zaakje heeft. Kopen en verkopen zit hier echt in het bloed. Bij sommige klanten wordt er vast een bijzondere meer-waarde gecreëerd als je de originele prijs vergelijkt met de verkoopsprijs.
Het valt me hier in Istanboel op hoe grote ketens wel aanwezig zijn, maar veel minder prominent verspreid zijn als dat in ons Westen het geval is. Hier om de hoek van het hotel heb je een schoenenzaak waar een vijftal paar in de etalage prijken. Allemaal beige trouwens. Ik schat in dat er in de winkel niet meer dan vijftig paar voorradig zijn. Voor de etalage staan twee zetels opgesteld. Eén voor de patron en één voor zijn collega van de overkant. Met een thee in de hand lacht het leven hen toe. Ik wil ook in zo’n winkel staan !
Het toppunt van onderschap trof ik in dezelfde straat. Hoe vaak is het jou niet overkomen dat de batterij van je gsm bijna plat is en je leven bijna stilstaat ? Als het meezit heb je je kabeltje mee en zoek je ergens een stopcontact. Stress ! Maar meestal ligt dat kabeltje thuis. Het gebeurt op VRT steevast dat een assistente voor zijn baas op zoek gaat naar een kabeltje en op bedelslag aanklopt aan iedere deur. Hier zijn ze slim. Je kan hier electriciteit tanken. Her en der staan er automaten waaruit allerlei kabeltjes bengelen. Je mobieltje aansluiten, 1 Turkse lira, het equivalent van 35 eurocent, insteken en je leven wordt weer op gang getrokken. Waarom staan er bij ons niet zo’n apparaten ?
JEAN PHILIP DE TENDER 
Geef een reactie