Ik ga alleen op restaurant. Niet altijd met evenveel goesting. Ik ben voor het werk vaak op reis en de avonden zijn meestal gevuld met een zakendiner of een sociale activiteit. Op de vrije avonden kan ik de caesar salad op hotel proberen of de stad intrekken en een restaurant binnenstappen. Op den duur voel je aan je dikke teen welk restaurant goed is voor de single traveller.
Laatst in Parijs koos ik Le Rendez-vous des Amis voor het diner. Ik ben vaak in Parijs, ook privé, en dit restaurant in le Marais was me al vaker opgevallen.
Het was er lekker en de sfeer was aangenaam. Naast me zat een Hollands koppel dat opmerkte dat “die mijnheer naast ons gezellig op zijn iPad leest, terwijl hij eet”. Ik heb even geaarzeld of ik me zou outen als Vlaming, maar ik heb wijselijk gezwegen.
De ambiance in het restaurant had iets bijzonders, en ik voelde de noodzaak om met diezelfde iPad een foto te nemen. Om het tableau vivant vast te leggen. Dit is het :
Onzichtbaar : de toog. Het was er een levendige bedoening. Met veel plaatselijk volk, een beetje lokaal gespuis en een glas Franse, witte wijn teveel.
Achterin : het doorsnee koppel. Happy together in de Franse hoofdstad beland.
Vooraan links : drie Chinese toeristen. 1 x hij, 2 x zij. Van het soort dat wijn niet weet te smaken, uit mekaars bord eet en dan nog meer dan de helft laat staan. Zonde, denk ik dan.
Vooraan rechts : ze zat vlak in mijn gezichtsveld maar gunde me geen blik. Binnenkomen, nonchalant iets van de kaart bestellen, ketchup en mosterd bijvragen en de vork over het bord lepelen. Het telefoongesprek was haar focus. Maar ze was eenzaam, dat wist ik met zekerheid. En dan die handtas in het midden van de tafel : goedkoop … een beetje zoals haar leven, alhoewel ze daar vast een ander gedacht over moet hebben.
Maar het speelveld dat het meest mijn aandacht trok was middenin. Ze kwamen nonchalant, onopvallend binnen en bestelden een chocolat chaud en une tisane. Waarom geen apero op dit uur van de dag, vroeg ik me af. Het benenspel onder de tafel verraadde niets. Twee goeie vrienden in Parijs, dat was mijn oordeel. Maar plots was er die gestolen kus.
Ik laat in het midden of er achter de handtassendame een man of een vrouw zat. Misschien verraden de schoenen iets.
Hoedanook, ik was getuige van een liefdevol moment. Zou ik nog een kaasplankje bestellen, dacht ik bij mezelf. Wel we zijn Frankrijk, ik heb geen keuze was de conclusie. Twee uur later trok ik het dekbed over me heen in dat Parijs hotel en ik was van oordeel dat alleen het avondmaal nuttigen niet per se slecht hoefde te zijn. Is Parijs niet de stad bij uitstek voor liefde tout court ?
JEAN PHILIP DE TENDER 
Geef een reactie