JEAN PHILIP DE TENDER

Het medianajaar werd aangekondigd als woelig. En woelig is het. Alle omroepen hebben de afgelopen maanden nagedacht over hun roots & focus en het beslag daarvan zie je momenteel op televisie. Ook binnen VRT hebben we één en ander terug op scherp gezet. Zeker vanuit Eén, omdat precies die zender onder vuur kwam te liggen. Dat creëert een scherpte en een nieuwe dynamiek. We werden daartoe ook verplicht. Sinds Woestijnvis meer dan een jaar geleden aankondigde om met een eigen zender te starten, met programma’s die een sterk Eén-dna hebben, werd de huishouding bij Eén grondig dooreen geschud. Dat hield tal van risico’s in (of zelfs : dat houdt tal van risico’s in) maar het schept ook tal van opportuniteiten. Programma’s als Iedereen Beroemd en Cafe Corsari zouden nooit gemaakt zijn als er bij Eén niet een eind was gekomen aan Man Bijt Hond en De Laatste Show.

Maar dat is niet wat ik wilde schrijven. De afgelopen maanden ben ik me gaan verdiepen in de VVA’s. De verantwoordelijken voor aankoop zijn dat. Men spreekt van de VVA’s 18-44 of VVA’s 18-54. De advertentiemarkt gaat er immers van uit dat iemand binnen het gezin verantwoordelijk is voor de aankopen. Die persoon wordt geviseerd. En de VVA’s in de leeftijdscategorie 18-44/54 zijn voor de bedrijven het interessants. Een commerciële zender maakt dus programma’s die op die doelgroep zijn afgestemd. Al wie ouder is dan respectievelijk 45+ of 55+ is van geen tel.

Eén wil er altijd zijn en voor iedereen. We willen met andere woorden geen enkele groep uitsluiten. Feit is wel dat in volume (of absolute cijfers zoals we dat noemen in het vak) de ouderen veel talrijker zijn. Je hebt die curve nog wel gezien : er zijn in verhouding veel meer ouderen, dan jongeren. De uitdaging binnen een openbare omroep is om iedereen in verhouding evenzeer te bereiken zonder dat bepaalde doelgroepen onder- of oververtegenwoordigd zijn.

Maar zie mezelf nu. Ik val bij de commerciële zenders deels al buiten de doelgroep. Ik ben 47 jaar. Binnen een paar maanden word ik 48. En de 50 wenkt. Maar ik ben meer dan ooit gedreven. Ik leef aan een hels tempo. Jong grut van 24 jaar kan me amper of soms helemaal niet volgen. En nu de leningen bijna afbetaald zijn kan ik me één en ander permitteren. Dat kon ik pakweg 10 of 20 jaar geleden veel minder.

Ik heb daar met mensen uit de reclamesector de afgelopen maanden vaak over doorgeboomd en zowat iedereen is het met me eens : dit is een redenering die moeilijk vol te houden is. Maar er is niemand die schakelt. Niet langs de kant van de bedrijven, niet langs de kant van de reclamesector en dus kan een commerciële zender niet anders dan volgen.

Gelukkig moet ik me daar geen zorgen over maken. Ik maak met plezier televisie voor iedereen. Zo bekijk ik het : ik serveer  een maaltijd waar iedereen met genoegen van eet : grootmoeder die houdt van stoofvlees met frietjes, mijn neef die de Italiaanse keuken adoreert, het jonge grut dat dweept met sushi’s, mijn lief die zweert bij een gezonde keuken en die tante die sinds ze in Griekenland was mezze eet. Zo’n maaltijd koken is complex. Het betekent (hard) zoeken naar de juiste recepten maar het wemelt van sous chefs die mijn keuken als geen ander beheersen.

Aan al diegenen die met me in de keuken staan, inclusief Jeroen Meus, dankjewel !