JEAN PHILIP DE TENDER

Ik lees deze week de showbizz-bladen met enige vertraging. Dag Allemaal titelt op pagina 20 “Heel wat vraagtekens bij de drie televisiesterren van Jeroen Meus”.  Hoge bomen vangen veel wind en zijn daartegen gewapend. Jeroen is een kanjer van een boom. Ik weet dat heel veel mensen hem het succes gunnen en dat relativeert beslist de afgunst van anderen. Wie in dit vak zit moet leren relativeren. Wie dat niet kan, dreigt zeer laag te vallen.

De Nacht van de Vlaamse Televisiesterren is in de eerste plaats een groots feest van de hele sector. Ik kijk er op zo’n avond vooral naar uit om met veel mensen bij te praten, wars van voor wie ze werken. En wars van het feit of ze nu één, geen of meerdere sterren winnen. Ik zei afgelopen week nog aan onze minister van media tijdens een bijeenkomst die ze op MIPtv in Cannes organiseerde voor de daar aanwezige Vlaamse producenten en omroepen : dat we hier met z’n allen verdomd goeie televisie maken in Vlaanderen en dat we met z’n allen daar wat fierder op mochten zijn.

Maar terug naar dat artikel.Wat sommigen blijkbaar tegen de borst stoot is dat Jeroen geen televisiepresentator is en toch met de buit gaat lopen. Mediaspecialist Jo De Poorter vindt Jeroen een zeer goeie kok. “Maar”, vertelt hij in het blad, “zoals Jeroen zelf zegt is hij géén presentator. Akkoord, da’s de enige categorie waarin Jeroen Meus niet heeft gezegevierd, maar hij was er wel voor genomineerd, hé. Door mensen toe te laten in categorieën waar ze eigenlijk niet thuishoren, ontneemt de Academie anderen de kans om voor hun kunnen beloond te worden.”

Ik snap deze discussie niet. Gaat het nu om koks versus nieuwslezers ? Reisreporters versus showentertainers ? Weerman tegen weervrouw ? Wrapper versus quizmaster ? …

Zou het kunnen dat sommigen het nog niet begrepen hebben ? Het medium televisie is veranderd. De tijd dat de presentator zijn blinkend jasje aantrok in zijn loge om in de studio een andere mens te worden om dat dan weer van zich af te schudden is voorbij. Televisie heeft geen presentatoren meer nodig. Kobe is dat niet. Bartel evenmin. Idem dito voor Tatyana, Eva, Jill,  Martine, Sabine, … en al die andere mensen die me nauw aan het hart liggen. Bij Eén ga ik op zoek naar mensen met charisma, met persoonlijkheid, met talent, met passie, met expertise, met vakkennis, … Mensen waarin de kijker gelooft. Toegegeven, je hebt een soort technische bagage nodig, maar dat heeft niks met authenticiteit te maken. Voila, het woord is er weer uit. Authenticiteit, of beter nog authentieke authenticiteit.

Het zal me worst wezen of Jeroen een presentator is of niet. Ik weet hoe gepassioneerd hij bezig is met koken. En met televisie. En hoe hij die passie graag deelt. Geen presentator, maar het zal me niet weerhouden om nog veel programma’s met hem te maken.