JEAN PHILIP DE TENDER

Là où il y a du gris, je mets du rose.

Toevallig botste ik op het nieuwste nummer van Zazie, “Les contraires”. Het volledige album verschijnt dit voorjaar. Gisteren op Spotify haar hele oeuvre erdoor gejaagd. En dat bracht me terug bij “Rose”, het nummer dat ze schreef voor de Belgische film “Ma vie en rose” van Alain Berliner. De film heeft me destijds (1997) erg ontroerd. Het vertelt het verhaal van een jongen die eigenlijk liever jurkjes draagt. De ouders weten niet hoe daar mee om te gaan, maar oma begrijpt het allemaal. De kranten stonden aan het begin van dit schooljaar vol van dergelijke verhalen.

Ik heb op VRT een fijne collega, die me keer op keer vol trots over haar twee zonen praat. Dat haar ene zoontje, die intussen een puber wordt, alles weet over de laatste modecollecties. En dat hij vast wel een homo zal zijn. Allicht, maar gender en identiteit hoeven niet per se één op één seksueel georiënteerd te zijn. Het komt vast goed met die kerel. Meer nog, hij maakt het vast uitstekend. Mensen die wat grijs is, inkleuren zijn de gelukkigste mensen ter wereld.

Hoedanook “Rose” is een keitof nummer, zoals veel van die nummers van Zazie. Wat meer Franse muziek beluisteren, neem ik me voor.

“Rose”, Zazie & Dominique Dalcan, beluister je hier.

Een clip van de film “Ma vie en rose”, zie je hier.

Je lis tous les romans à l’eau de rose.
J’en souligne des passages au crayon rose.
Le bonheur m’obsède à la névrose.
Là où il y a du gris, je mets du rose.Sur sa bouche, je pose
Mes deux lèvres roses.
Je l’aime car il suppose
Qu’aimer est toujours rose. [2x]La couleur de tes joues quand glissent mes bas roses.
Je m’ouvre si tu presses le bouton rose.

Le bonheur m’obsède à la névrose.
Là où il y a du gris, je mets du rose.

Sur sa bouche, je pose
Mes deux lèvres roses.
Je l’aime car il suppose
Qu’aimer est toujours rose. [2x]

Sur sa bouche, je pose
Mes deux lèvres roses.
Je l’aime car elle suppose
Qu’aimer est toujours rose. [2x]