Thuis praten Filip en ikzelf vaak over empathie. En dat hangt meestal vast aan een concreet geval. Dat ik wel, meestal geen empathie heb voor een bepaalde persoon in een bepaalde situatie. Of omgekeerd, dat hij geen empathie heeft voor iets wat ik meemaak. Als ik hem over de middag wel eens bel en zeg dat ik net iets teveel shizzle op mijn vork heb, dan antwoord hij laconiek dat ik net daarom op een directeurstoel zit.
Het is goed om de betekenis van empathie er nog eens bij te halen :
vermogen om zich in de gevoelens van anderen in te leven (Van Dale)
Ik heb net “De Odyssee van Mohammed” uit, van de hand van Mohamed El Bachiri, opgetekend door David Van Reybrouck.
Inleving, dat is waar ik heel erg aan moest denken, toen ik dit boekje las. Inleving in wat het moet zijn om je vrouw te verliezen in een terroristische aanlag op Brussel op een 22 maart. Inleving in what het moet betekenen als Marokkaan in Brussel op te groeien. Inleving in hoe het voelt om de toegang tot de discotheek te worden toegezegd.
Dat het onmogelijk is om je in te leven in een concrete situatie van een andere of een derde, is mijn gevoel. Maar dat het wel mogelijk is om je in te leven in het feit dat het onmogelijk is om je in te leven in een andere. Daar begint respect en openheid én inlevingsvermogen in anderen.
